Het is hier stil, ik weet het. Maar op andere plekken niet. En ik bedacht me dat ik dat misschien eens moest laten weten. Dat dat misschien wel proper zou zijn van mij.
Deze blog rammelt, ik schreef dat al eens. Het is een oud beestje, zo simpel is het.
Hij is al tijden aan vernieuwing toe, en die vernieuwing zit eraan te komen. Maar in tussentijd schrijf ik mijn stukjes op andere plekken. Korte stukjes over wat ik denk en waar ik zoal mee bezig ben.
Ik verwijs u dan ook graag door, in tussentijd. Tot dat hier weer bolt.
Dat kan echt van alles zijn. Een krachtig of inspirerend idee. Of een handige app, een lifehack of recept of iets anders megacools. En altijd een boek dat mijn leven minstens een beetje heeft veranderd, want aja, nog altijd team #nevernotreading.
Gratis en voor niks registreren zodat je hem vanaf nu ontvangt kan hier.
Ik jeun me er in elk geval wreed mee, en ik lees dat anderen dat ook doen, dus hou u vooral niet in. Ik zie u dan daar!
1_ “Mocht je iets hebben horen breken, het was dan mijn klomp”, appte ik in het groepje dat ik bezig met mijn vader en broer en aangetrouwden op Whatsapp. Immers was ik er rotsvast van overtuigd dat ik voor april 2020 nog nooit een mondmasker van dichtbij zag, laat staan dat ik er een had gedragen.
Maar tijdens het doorploegen van een doos oude foto’s die ik dringend eens in een album wil krijgen, kwam ik het bovenste beeld tegen. Mijn vader, mijn broer en ik, in 2007, het jaar waarin mijn mama zo verzwakte door longkanker en de behandeling ervan dat wij blijkbaar eens een mondmasker en handschoenen moesten dragen om bij haar op bezoek te gaan in het ziekenhuis. Ik was dat helemaal vergeten, en mijn papa en mijn broer zo blijkt ook. En toch is het gebeurd. Het is allemaal gebeurd, en vergeten doen we.
2_ Het is hier stil, en toch gebeurt er van alles. Ik maak online cursussen, ik maak podcasts, en ik ben op zoek naar hoe deze oude getrouwe blog nog in mijn plaatje past van wat ik maak en wil maken. Dat ik hier kom posten wil zeggen dat ik deze rammelende oude vriend nog niet ten grave heb gedragen. Dat is ook niet mijn bedoeling. Binnen een dikke maand zijn we maar liefst zestien jaar samen, mijn blog en ik, en zoiets gooi je niet zomaar weg.
Maar het rammelen zorgt er wel voor dat ik hier nog minder vaak kom. Je ziet het misschien niet, maar dit beestje is vooral achter en ook voor de schermen aan vernieuwing toe. Dat komt er dit jaar nog van, als het van mij afhangt, maar jammer genoeg hangt niet alles alleen maar van mij af. Ik ga eens lief kijken naar mijn drukbezette IT-dienst en vragen wat er mogelijk is.
3_ Ondertussen ben ook ik in een inderhaast opgetrokken Paaspauze terechtgekomen. Nooit verwacht, en gij waarschijnlijk ook niet. Toch niet dat de scholen weer zouden sluiten. Maar het is zoals steeds wat het is, we maken er hier wederom het beste van, en ook al ziet het er niet naar uit dat ik bijzonder veel waar ga weten te maken van al wat ik op mijn lijstje van 21 dingen die ik wil doen in 2021 heb gezet (een lijstje dat ik hier zelfs nog niet heb gepost, maar wel in mijn podcast heb vermeld), afgelopen weekend ben ik wel face first in een nieuwe heerlijke hobby gevallen.
Die van de puzzel van duizend stukken. Dat was ineens mijn meest random puntje van de lijst: een puzzel van duizend stukken maken. Maar toen kwam ik dus in de Standaard Boekhandel de heerlijke puzzels tegen van Laurence King.
No spon, maar ik kocht dus met eigen centen deze Pop-Art versie, en man, het werd een heerlijke gezinsactiviteit en Dexter en ik willen nu een puzzelclub beginnen. Zo gaat dat dan, als je nogal enthousiast van aanleg bent. Maar als er dus iemand puzzels wil uitwisselen, ik heb er één, hij raakt vandaag of morgen zeker af, en ik wil wisselen voor één van minstens duizend stukken die zeker nooit zo leuk kan zijn als de Pop-Art puzzel, maar het is wat het is. #LEUKSTEPUZZELOOIT
4_ Ondertussen werd mijn dochter ook nog eens vijf jaar. Geloof me vrij: in het leven van een vierjarige is dat nogal een ding. Zeker als er voor de rest weinig te beleven valt, al denk ik niet echt dat het daaraan ligt. Vijf is echt gewoon big business. Het is al een maand van dat en ik word er nog met de regelmaat van de klok op gewezen dat ze dus wel degelijk vijf is. Dan denk ik: ik weet het kind, en ik maar denken dat de two’s terrible gingen zijn en dat het daarna makkelijker zou worden.
Pas op: het is een bijou, die Flo, zeker weten, maar het is ook een hele felle, licht ontvlambare bijou. Een beetje zoals haar moeder, ahahaha. En dat maakt het hier ten huize echt niet altijd simpel.
Wij ontvlammen luid en duidelijk en dat is hier dikwijls vermoeiend en met traantjes. Wat me doet denken aan deze heerlijke post van Hanne Luyten, die met het woord #pandemoe weergeeft wat we allemaal voelen. Ik prevel dan de “een dag met een keer”-mantra en zorg dat ik mijn ruimte inneem door te blijven wandelen met mijn heerlijke vriendinnen en elke dag dat ik kan te journalen. Ik ga daar binnenkort nog eens een blogpost over proberen maken, als ik tijd heb, want toch echt wel mijn ontdekking van de pandemie.
5_ Ik ben ook zo blij dat ik uiteindelijk toch verder heb gedaan met Vast & Zeker, mijn online cursus over periodiek vasten. Ik ben daar in een badje van megacoole en enthousiaste cursisten gevallen waar ik me echt aan kan laven. Hetzelfde met alle zwaar gemotiveerde cursisten Baas over eigen Tijd die bij Werk & Leven zijn gestart.
Ze doen het super, ze zijn de max, ze geven me heerlijke feedback over het lesmateriaal, en dat sterkt me in het gevoel dat ik zo graag nog van alles wil maken.
Ik lanceer Vast & Zeker nog eens in de loop van september. Zet je even hier op de mailinglijst als je dat zeker niet wilt missen, en korting wil krijgen die je alleen kan claimen als je op die lijst staat.
Oh, en nog iets! Achter de schermen was er een hoop miserie met mijn mailinglijst omdat die verweven en vernesteld zat met Werk & Leven en ik daardoor nooit met manieren een mail kon sturen zonder dat er van alles mis kon gaan.
Die miserie is dankzij de geweldige Miet Bamps van Unclouded finaal achter de rug. Om dat te vieren ga ik deze maand nog eens een #nevernotreading versturen, mijn boekennieuwsbrief die volgens mensen die het kunnen weten serieus de moeite is. Ontvang je die nog niet, of niet meer?
Dan is het nu het moment om je hier te registreren, gratis en voor niks.
Ik heb twee boeken uitgegeven zonder feestje. Het is tien jaar geleden dat ik nog een echt, stevig verjaardagsfeest gaf. (ik word veertig in augustus, als we mogen van de virologen is het misschien echt weer eens tijd voor dansen en tegen gilets trekken)
Ik ben ook geen projectvierder.
Als het project waarvan sprake gevierd zou kunnen worden, ben ik al drie projecten verder in mijn hoofd en laat ik het voor het gemak passeren.
Ik besef nog niet zo lang hoe jammer dat is.
Want waarom doe je dingen, als je je succes niet eens viert? Als je het haast vanzelfsprekend vindt dat iets lukt, en de tijd niet neemt om schouderklopjes aan jezelf en de mensen die er voor je waren hebt gegeven?
Ik ben mezelf aan het leren om vaker stil te staan bij wat ik doe.
Vandaag staat de vijftigste aflevering van Werk & Leven online. De podcast die er bijna niet kwam, omdat ik Anouck Meier een keer of vijf afwimpelde.
Of zoals ik het net op de socials deelde:
“Eerlijk is eerlijk: toen Anouck Meier voor de vijfde keer aan mijn oren kwam zagen om samen een podcast te maken, was ik vooral bezig met de vraag “hoe kom ik hiervan af?”.
Want ja, als je door het bos geen bomen meer ziet, en plots komt daar een podcast als Werk & Leven bij, dan is die extra druk misschien niet bevorderlijk voor de feestvreugde. Maar ze bleef aandringen, en ik dacht: misschien heb ik wel wat meer fun nodig in mijn dagen. Misschien moet ik meer dingen maken die ik wil maken, en minder wat andere mensen willen dat ik maak.
Dus ja.Wij die dressing in, met een micro die zo slecht afgesteld stond dat ik nog altijd niet naar de eerste drie afleveringen durf luisteren.Maar het is de enige manier om te beginnen. En dan op een mooie fancy friday op vandaag aan vijftig episodes te geraken.We hebben veel geleerd in 50 afleveringen.
Over techniek, al kan dat echt nog altijd veel beter. #sorryyouri
Maar we hebben nog veel meer geleerd over elkaar, onszelf, andere mensen, en hoe je met twee vrouwen samen kunt werken zonder krabben, jaloezie of onzekerheid.
Ik zou het bijna evident vinden, maar dat was het zeker niet. Ik ben heel trots op ons.
Op hoe we hebben doorgezet toen er nog bijna niemand luisterde. Op hoe we alles al doende hebben uitgevogeld. Vielen en weer rechtstonden.
En vooral: hoe we het deden zonder waar ik bang voor was, al sprak ik het niet uit, die eerste maanden. Of ik het wel kon: samenwerken met een vrouw. Ik had niet zo’n goede ervaringen. Ik dacht dat we te veel verschilden, of misschien nog lastiger: te veel op elkaar leken.
Nu besef ik dat mijn angst met mijn eigen issues te maken had.
Je kunt niet onzeker worden door wat een ander doet als je niet beslist om mee te gaan in dat verhaal.
Dus ja, vijftig podcasts, dat mag zeker gevierd worden.
Maar ik vier vandaag wie ik ben geworden door vijftig podcasts op te nemen. Het neveneffect dat ik niet had kunnen voorspellen. Dat ik zoveel mocht leren over mezelf, mijn relaties met anderen, mijn verhalen, mijn onzekerheid. Dat ik op mijn bek mocht gaan en weer recht mocht staan van mezelf en anderen.
Het is een beetje met die boeken van “kies je eigen avontuur”. Wat een zot avontuur, die podcast. En dat ik er snel eens op wil dansen. En koude alcoholvrije pintjes drinken.
(je kunt een megacool cadeau winnen, ga zeker eens luisteren wat je moet doen. Dat kan hier)
Het is een slimme truc voor SEO. Jeweetwel, search engine optimization, waarmee je dankzij de juiste zoekwoorden hoger scoort op zoekmachines.
Zet ergens “beste x ter wereld”, en mensen gaan het nog geloven ook. Wat me dan weer doet denken aan een interview dat ik ooit had met Els Pynoo voor de Doodgewone Dingen in De Standaard Magazine. Daarin vertelde ze me dat ze zich graag liet inspireren door “de mooiste…” als zoekterm in te tikken op haar iPad.
“De mooiste Spaanse deuren, bijvoorbeeld, en me dan zitten vergapen aan supermooie Spaanse deuren. Die dan zelf willen maken. De mooiste gemetste waterputten is ook een goede.”
Wat me ook weer doet denken aan iets dat ik afgelopen week op Reddit las: dat je in elke receptenblogpost een moord zou kunnen opbiechten in de tekst die boven de ingrediënten staat, en niemand het zou weten omdat niemand die tekst leest.
Als je tot hier bent geraakt: welgekomen!
Lang verhaal kort: met Kerst kreeg ik van mezelf Sweet van Ottolenghi, omdat het bakboek in de boekhandel om een mij onverklaarbare reden aan min vijftig procent stond. Ik hou van ganser harte van Yotam Ottolenghi, maar had me nog nooit aan iets zoets van hem gewaagd. Ik heb me al beklaagd dat ik het boek niet eerder kocht, want de afgelopen weekends genoot ik al van belachelijk lekkere chocoladetaarten, cheesecakes met vijgen en koekjes, oh man, de koekjes. Met geroosterde pindanoten, of de Anzac-koekjes met havermout. Waanzin.
Favorieten tot nu toe? De chocolate-chip-koekjesmet pecannoten. Als ik ooit sterf en in de koekjeshemel terechtkom (wat ik toch echt mag hopen), dan gaan die daar in grote kommen op mij staan te wachten.
Tot zo lang bak ik ze regelmatig. In grote hoeveelheden, want ze gaan nooit lang mee. Elk weekend zie ik mezelf zo beetje bij beetje in Mrs Doubtfire veranderen.
Wat mij betreft zijn dit de chocolate chip cookies to end all chocolate chip cookies.
Chocolate-chip-koekjes met pecannoten van Yotam Ottolenghi
120 gram halve pecannoten (ik heb ook al een notenmix gebruikt met hazelnoten en walnoten, ook perfect)
250 gram boter, op kamertemperatuur, in blokjes van 2 cm
200 gram lichtbruine kristalsuiker
200 gram fijne kristalsuiker
1 1/2 theelepel vanille-extract
2 grote eieren
560 gram zelfrijzend bakmeel
1 theelepel zout
250 gram pure chocoladechips of callets (60-70 % cacaobestanddelen)
Verhit de oven tot 150 graden. Verdeel de noten over een bakplaat en rooster ze tien minuten. Hak als ze voldoende afgekoeld zijn in kleine stukjes. Zet opzij en schakel de oven uit. Het deeg moet voor het bakken nog even in de koelkast rusten.
Doe de boter en de suiker in een standmixer met bisschopshaak. Klop twee minuten op hoge snelheid tot een lichte, luchtige massa. Voeg terwijl de mixer nog draait de vanille en een voor een de eieren toe en klop goed na elke toevoeging. Schakel de mixer naar een lage snelheid en voeg de bloem en het zout toe tot alles is gemengd. Daarna voeg je de chocoladechips en de geroosterde noten toe. Schakel de mixer uit en druk het deeg met de hand tot een bal.
Maak met de hand deegballetjes ter grootte van een flinke bowlingbal ahaha, golfbal, inderdaad. Elk circa 45 gram. Laat ze 1 uur opstijven in de koelkast. Probeer er met je fikken af te blijven. Faal miserabel.
Verhit de oven tot 180 graden. Bekleed twee bakplaten met bakpapier. Verdeel de ballen over de bakplaten en zorg dat ze 6 cm van elkaar afliggen. Bak af in verschillende batches. 12 minuten per bakplaat. Laat ze nadat je ze uit de oven haalt tien minuten afkoelen tot ze stevig genoeg zijn om op een rooster helemaal koud te laten worden.
Goed voor 36 koekjes die in principe vijf dagen meegaan in een koekjestrommel. Wij hebben dat nog nooit kunnen controleren.
Als vloeken helpt, dan vloek je maar. Maak herrie, stennis en misbaar. Scheld schel en luid je goudvis uit en schreeuw je scherven bij elkaar.
Als bidden helpt, bid dan gerust. Als het je troost of sterkt of sust. Of vraag om raad. Als Hij bestaat dan is het goed, maar ‘t is geen must.
Als huilen helpt, ga dan je gang. Het is niet niks en het duurt lang. Het kan geen kwaad als het niet gaat. Het mag gezien zijn, wees niet bang.
Als praten helpt, bel me dan op en steek van wal, hals over kop en van de hak weer op de tak of zachtjes sluipend uit je slop.
Als lopen helpt, vertrek meteen. Zeer doelgericht of nergens heen. Het hoeft niet snel, al mag dat wel. Met verre vrienden of alleen.
Als zwijgen helpt, wees dan maar stil en duik – als dat is wat je wil – een tijdje weg van pijn en pech – als je weer opduikt, geef een gil.
Als lachen helpt, ken ik een grap of val dolkomisch van de trap. Denk aan je kat die keer in bad of aan het Belgisch staatsmanschap.
Als dansen helpt, is er muziek. Als breien helpt, dan hou je steek. Als boos zijn helpt, geef ik kritiek. Als bakken helpt, let there be cake. Als yoga helpt, wees fluks en zen. Als slapen helpt, stop ik je in. Als schrijven helpt, scherp dan je pen. Als poetsen helpt, welaan: begin!
Je voelt je murw en overstelpt en snakt naar stranden, wit geschelpt… Hou vol. Vat moed. Want het komt goed. Doe ondertussen maar wat helpt.
Stijn De Paepe
Het is gedichtendag, en dit jaar moest ik niet lang nadenken. Ik koos het gedicht dat me deze week zoveel deugd deed. Het gedicht dat me deed inzien dat het de dichters en schrijvers zullen zijn die ons uit deze pandemie gaan gidsen.
Het gedicht dat hier ook in voorgelezen vorm te horen valt.
Een tijdje geleden volgde ik een opleiding tot coach.
Heel boeiend, maar waar ik elke opleidingsdag het meeste naar uitkeek was de catering. Verzorgd door een fantastische madam die ons de ene keer Indische biryani voorschotelde en de andere keer een Aziatisch slaatje waar ik nu nog altijd likkebaardend aan terugdenk. Er waren ook telkens tienuurtjes, drie-uurtjes, en desserts na de lunch.
Om maar te zeggen: het was daar de moeite. En genoeg voor iedereen.
Toen de fantastische madam om tien uur een plateau taartjes voor bij de koffie binnenbracht, zag ik een medecursist ongemakkelijk op zijn stoel schuiven. Tijdens een coaching-sessie een uur eerder, had hij openhartig verteld dat hij op dieet was, omdat hij weer met zijn kinderen wilde kunnen spelen zonder moe of buiten adem te zijn.
Toen de andere cursisten opstonden om de taart te gaan halen van de tafel, bleven wij twee zitten.
Ik eet bijna nooit meer voor de middag, en ik had een tas zwarte koffie bij me staan, en geen zin of honger.
Dat is al een tijd zo. Sinds ik systematisch ergens tussen de 13 en 18 uur per dag vast (niet tussen één en zes in de namiddag, maar in totaal tussen de 13 en de 18 uur aan een stuk), heeft mijn lichaam een soort reset gedaan, en heb ik een stuk minder honger in plaats van meer. Ik eet ook gezonder en minder suiker, waardoor ik ook veel minder goestjes heb dan vroeger.
Er was taart voorzien voor elk van ons, dus wist ik dat ik, als ik er zin in had, straks nog van kon eten. Kortweg: geen issue.
Compleet ander verhaal bij mijn mede-cursist aan de overkant.
Ik zag het gebeuren. Hoe het zweet hem zichtbaar uitbrak.
Omdat hij zoveel zin had in die taart.
Hij had vast al honger, ook, na zijn vroege ontbijt om op tijd in de cursus te geraken.
Ik zag hem afzien en twijfelen, maar hij bleef toch op zijn stoel zitten.
Ik denk dat hij een halfuur gevochten heeft, met alles dat hij in zich had.
Al zijn wilskracht, al zijn motivatie, al zijn welgemikte voornemens.
Ik zag het, en ik herkende het zo hard, want ik heb zelf zo vaak gevochten.
Rond 10:30 stapte hij naar de tafel, en hij at de cake op.
Met zoveel zichtbaar schuldgevoel, dat ik denk dat het hem niet eens heeft gesmaakt.
Had hij gekund, hij had zich weggestoken in een kast of onder een tafel, om niet te moeten tonen dat het hem alsnog niet was gelukt om niet te eten.
Mijn hart brak voor mijn medecursist, omdat ik hem tot een paar jaar geleden was.
Proberen om niet te eten. Doorbijten.
Op je tanden proberen te bijten. Dat even volhouden. Dan toch eten, en er niet van genieten. ’s Avonds terugkijken op weer een dag van falen en ingaan tegen goede voornemens. Dan soms alleen al uit miserie eten.
De volgende dag rijstkoeken meesleuren omdat ik doodsbang was dat ik anders toch een Snickers uit de automaat zou halen.
Nu vertrek ik soms ergens naartoe voor een hele dag, en heb ik alleen water bij me. Als er koffie is, dan weet ik dat ik het zelfs een hele dag kan halen, als dat zou moeten.
No biggie. En ik moet me ook niet haasten als het om eten gaat.
Een uur later naar een winkel gaan, om een grote salade of iets anders, het is ook oké. Net als taart eten als er taart is.
Zo’n verschil met vroeger, het is niet normaal.
Het is met vasten een beetje zoals met stoppen met alcohol: plots zie je hoe heel veel dingen samenhangen met alcohol, en dat elke reden goed lijkt om te drinken.
Met eten is het net zo.
Dan maar nog meer eten, want het is toch al kapot. Het heeft zelfs geen zin.
Het werkt allemaal toch niet.
Maar dat is niet zo.
Het ligt niet aan jou of aan je karakter, maar aan het feit dat je met diëten iets probeert dat niet werkt.
Ik heb de onderzoeken voor je gelezen.
De slaagkansen met diëten zijn na een jaar minimaal.
Dus werken ze niet.
Punt.
Als een dieet van je vraagt dat je als een strijder die steeds op zijn hoede moet zijn voor suiker en vet door zijn dagen moet gaan, dan moet je je afvragen of je dat überhaupt wel wilt.
Want als het niet werkt voor altijd, waarom zou je het dan in godsnaam proberen?
Deze week lanceer ik mijn splinternieuwe online programma Vast en Zeker. Een online traject waarmee ik je leer hoe je dankzij periodiek vasten afvalt, aan energie wint, en je gezondheid alle kansen geeft, zonder tandenbijten of extreme dieetregels die je met moeite volhoudt tot het weekend is.
Jij krijgt als eerste de kans om in te tekenen voor de bèta-editie.
De wat?
De bèta-editie, met deze voorwaarden:
de cursus is klaar, alleen moet ik de presentatievideo’s nog inblikken. Die krijg je vanaf midden februari in mooie pakketjes, tot je alles hebt tegen midden maart.
