Mediadebuut pvdb

Pvdb onder handen genomen door Irakese gijzelnemers? Pvdb wil onherkenbaar blijven na belastende artikelen op de bonny.blogspot?

Nee natuurlijk. Na gisteren per ongeluk een foto van mijn bal gepost te hebben (de situatie werd gelukkig gered door rebels commentaar van Minerva), vandaag deze proeve van onbekwaamheid. Mijn gekluns kent geen grenzen en mijn weerzin tegen wizzards ook niet.


Holofernes

bal

Altijd maar verder

We waren in Bussum en wilden naar Weesp. We knalden de hei op, want de bordjes zeiden dat dat moest en opeens hielden de bordjes op. We kwamen bij een driesprong en vervloekten de ANWB. Een mevrouw van in de zeventig met een kunstgebit waarvan ik me verbeeldde dat het een typisch Gooise snit had liep naar ons toe.
- Mevrouw, hallo, mogen we u wat vragen?
- Natuurlijk, maar ik weet niet of ik het antwoord weet, lachte ze haar perfecte tanden bloot.
Ze ging met haar onderarm losjes op mijn stuur hangen. Ik had haar graag een advocaatje ingeschonken.
- We willen naar Weesp, moeten we dan deze kant op?
- Ach dat weet ik niet. Ik denk het niet. Even kijken...daar rechts heb je de begraafplaats. Waar komen jullie vandaan? Groningen? Zo, knap hoor.
Ik wees op mijn kaart aan welk pad we aan het zoeken waren. Ze keek geïnteresseerd mee.
- De begraafplaats moet hier ergens zijn. Hmm. Ze volgde met haar vinger het gemarkeerde pad op de kaart. Toen ze bij Weesp was zei ze: "Ja, nu weet ik het, als je deze weg volgt kom je in Weesp."
We schoten in de lach.
- Ja op de kaart kunnen wij het ook vinden, maar we zijn op zoek naar deze route in de echte wereld.
- Oh ha ha, natuurlijk. Nou dat moet dan dit pad zijn en ze wees in de richting waar ze net nog haar twijfels over had geuit. Ze bleef nog even hangen op mijn stuur. Ik gaf haar een klopje op de schouder, we moesten verder helaas.
- Ik geloof niet dat ze al te betrouwbaar is in haar informatie, zei ik tegen Geraldine.
- Nee, maar ze was wel gezellig. En ze weet waar de begraafplaats is.

Jarig geweest

Voor mij, tussen toetsenbord en beeldscherm, staat de Olympus Camedia C-160, digital compact camera. Mooi dingetje. Nu moet ik hem nog leren bedienen en dan zul je eens wat meemaken op de bonny.blogspot! Ja mensen, Aliesje heeft het beste met ons voor, al benadrukt ze voortdurend dat hij echt niet duur is. Nee, dat zie ik ook wel, 3,2 megapixels...daar trapt verder niemand nog in. Maar ach, meer hebben we toch niet nodig op deze plek?

can't control it

Zomerhits van Maroon 5 en Keane strijden om voorrang in mijn hoofd. Het o zo ware Everybody's changing (and I don't feel the same) leek het de laatste dagen te winnen, maar er komt concurrentie uit onverwachte hoek.

Na een lange fietstocht kwamen we in de regen en zonneschijn aan bij het Eemshotel in Delfzijl. Het was een uur of twee en we hadden zin in koffie. Voor de ingang stonden twee mannen. De een, een nette man, was een handkar met een stuk plastic aan het overspannen. De ander, een blonde, magere vagebond, slechts gekleed in een vale spijkerbroek met opgerolde pijpen, dronk bier uit blik en danste zo sexy mogelijk op de muziek die uit zijn ghettoblaster klonk. Het was Something Beautiful van Robbie Williams en in elke korte pauze van het refrein (If you're lost... hurt...tired or lonely) naam hij een nieuwe heroïsche pose aan.
Toen het liedje af was, was de handkar gereed voor vertrek. "Zo moet het goed gaan", zei de nette man. "Bedankt, hè!" zei de ander en hij maakte aanstalten om op te stappen. Toen wendde hij zich tot ons en riep joviaal vóór hij op play drukte: "Nog één keer, omdat ie zo mooi was." Vrolijk zingend liep hij met zijn ghettoblaster en regenbestendige handkar de Zeebadweg af.

Kantens, slotaflevering

Nog één nacht en dan zit mijn opwekkende verblijf in dit opwekkende durp erup.
Voor mij is Kantens al heel wat meer geworden dan een molen en een kerk met wereldberoemd orgel. Kantens is ook het morsige café de Posthoorn waar ik nog nooit iemand heb zien zitten, de caravan in de Kerkstraat waar stoere jongeren de hele avond plaatjes van Normaal draaien, de twee verweesde fabriekspijpen langs de weg naar Doodstil, de ongelukkige man die aan de kant van het Boterdiep in het riet aan het poepen was...
Nee, heel vrolijk word je hier niet. Op zijn best word je, geholpen door de pastelkleurige luchten aan weerszijden van het schelpenpad naar Middelstum, op sommige avonden misschien overvallen door een zoete melancholie of een serene vastbeslotenheid nu echt iets fatsoenlijks te doen met je leven. Dat is ook wat natuurlijk.
Begin- en eindpunt van de avondwandeling was altijd de nieuwe brug over het Boterdiep. Als je bij de brug bent kan je de schandpaal met twee kleine polsgaten en één groot nekgat niet ontgaan. Vierendelen, radbraken, kielhalen, dat kennen we wel, maar bij de verschrikkingen van de schandpaal had ik nooit eerder stilgestaan. Je hoeft maar één hand door zo'n polsgat te steken en je krijgt het al benauwd.

Maar goed, denk je dan, hoe deprimerend dit er ook bijstaat, 't is iets van vroeger, daar kunnen die Kantenaren nu niks meer aan doen. Tot je zo'n berichtje leest op het internet:

Een aantal jaren geleden heeft de Vereniging Dorpsbelangen Kantens een stimuleringsprijs van de Vereniging Kleine Dorpen Groningen gewonnen. Vervolgens is er een enquête gehouden onder de inwoners van het dorp over besteding van het gewonnen geld. Hieruit kwam naar voren dat de inwoners graag weer een schandpaal in het dorp wilden. Vroeger stond bij het Boterdiep in Kantens ook een schandpaal. Eind 2000 heeft de dorpsbelangenvereniging het verzoek aan de gemeente Eemsmond gedaan om een terrein beschikbaar te stellen voor het plaatsen van een schandpaal. In overleg is besloten om de schandpaal bij de brug te plaatsen.

Verder zoeken bracht me ook nog bij dit forum over Kantens en zijn mores.
Het wordt hoog tijd om definitief terug te keren naar de beschaafde wereld.

Goeie sier

Na weer een afwijzing van TPG begin ik de hoop te verliezen ooit nog postbode te worden. Is het niet wonderlijk dat er zo veel mensen postbode zijn en dat het mij ondanks serieuze, smekende, hyperactieve, ironische en wanhopige brieven maar niet lukt? Daar moet toch wel iets achter steken? Had ik die baan in Bedum dan toch moeten accepteren? Ik blijf het proberen, als het ontij gaat lengen en het weer nog slechter wordt, zullen er toch wel vacatures komen?

Ooit wilde ik ook agent (eedjunt) worden van marjolein, kunstenaar, voormalig vlinthipper en tpg-er.  Iemand die zulke mooie takjes schildert zal vast wel stinkend rijk zijn en anderen in haar slipstream ook rijk maken?

You're entering a world of pain

Net als skiën, snookeren, autorijden en schaken, is bowlen iets waarvan we vinden dat we het zonder al te veel oefening feilloos moeten kunnen.

We komen het partycenter binnen, laten ons de regels en de puntentelling uitleggen, pakken een willekeurige bal en met een natuurlijke techniek leggen we hem geruisloos op de baan. De bal heeft de gewenste curve en snelheid, daartegen hebben de kegels geen enkel verweer. Je hoeft ons niets te vertellen over welke voet voor, lichaamshouding, armzwaai en nonchalant teruglopen na weer een geslaagde worp.
Al gauw komen de eerste leden van de bowlingclub vragen of we niet een keer willen invallen in het eerste wedstrijdteam. Dat doen ze anders nooit, maar zulke talenten kom je niet vaak tegen...

Ja, mijn professor H.G.C. Hillenaar had gelijk: het valt niet mee je eigen matigheid te accepteren.
Het randgebeuren is wel in orde: de schoentjes staan goed, bowlingwijsheden en wat citaten uit The Big Lebowski (die eigenlijk niks met bowlen te maken hebben) verkondigen gaat me ook prima af. Maar die ballen, oef, zijn toch wel een beetje zwaar. En wat hebben veel mensen blijkbaar dikke vingers. Duimgaten met een doorsnee van vier centimeter! Hoe kun je zo ooit richting geven aan die kanonskogels als je ze al op de baan krijgt? Na weer een tragische bal in het gootje, wordt me verteld dat het niet hard hoeft te gaan, als het maar gericht is. Mensen van andere banen komen zich bemoeien met de stand van mijn voeten en mijn positie ten opzichte van de baan. De juffrouw met het bier glimlacht meewarig als ze me ziet teruglopen na twee streepjes. Het wordt al gauw duidelijk dat ik alleen kans van slagen heb zonder sierlijke achterzwaai van mijn rechterbeen en... met de roze bal. DE ROZE BAL!! (De kinderbal! zegt Corry die er overigens ook bij zweert). Is het al weer tijd voor een nieuwe hobby?