Heel verdrietig

Zijn wij wel weerbaar genoeg voor deze maatschappij? Oké, we hebben centrale verwarming, genoeg eten, goede vrienden, fijne hobby's, maar het leven van alledag is een eenzame strijd.

Coco, ba in de filosofie, ma in de biologie, stapt een uitzendbureau binnen.
Ze ziet er goed uit, zelfs beter dan anders.
Achter een bureau zit een jong -jonger nog dan Corry-, zeer verzorgd, vrouwelijk persoon.
Ze leest Coco's cv. Ze kijkt heel ernstig, ze zal wel onder de indruk zijn.
Ze schudt haar hoofd.
- Ik word hier héél verdrietig van, zegt ze.
- Verdrietig? vraagt Coco
- Ik zie geen enkele commerciële ervaring. Nee, ik word hier echt heel verdrietig van. Ik kan niks voor je doen.
En Coco? Die ging niet meteen door het lint. Ze bedankte zelfs beleefd voor ze het uitzendbureau uitliep.

De vernederingen die ons ten deel vallen, laten lelijke littekens achter op onze ziel. En in de alcohol vinden wij steeds minder troost. We kunnen ook niet zo veel meer op. De aanname dat het alleen maar erger zal worden lijkt me dan ook gerechtvaardigd.

Zondagmiddag Zaikenhoes

Vroeger was het een uitje: op zondagmiddag met je vader en moeder op bezoek bij oma die in het ziekenhuis lag. Koetjes en kalfjes, een bloemetje op het nachtkastje, een vrolijke zuster met yoghurt en vla, een leuke kaart van de buurvrouw en als je je verveelde ging je naar de kinderkamer waar allemaal boeken lagen die je thuis en in de bibliotheek niet had. Wanneer je daarvan terugkeerde in de zaal van je oma stonden de gezichten wel eens zorgelijk, maar dat was vast omdat er over politiek werd gepraat.

Anno 2006 is het harde zakelijkheid. Een leuk uitje is het niet te noemen: op zondagmiddag naar de Albert Heijn in het Academisch ziekenhuis omdat de yoghurt of vla op is. Er zijn nog wel zieken in dat ziekenhuis. Chagrijnig slepen ze hun infuus door de grote hal, bepaald niet hun best doend er iets gezelligs van te maken. Reden om er maar weer snel vandoor te gaan met de boodschappen, terug naar het gezonde leven.

Bij de overburen

Ik ken ze niet, de mensen van 77a, net zomin als ik de mensen van 75 ken. Maar ik weet nu wel wat van ze, namelijk dat ze het met elkaar eens zijn. Of zou de VVD het niet zó bedoeld hebben?



(klik om te vergroten)

Als ik niet schrijf word ik gek

dus schrijf ik
over een scheepswerf in Groningen
waar het ooit goed mee ging
maar nu niet meer
over een embryoloog
die op eigen houtje
zichzelf drie keer kloont
over mijn moeizame band met mijn moeder
die dement is
of dood
vuistdikke romans

Van Venus noch Mars

Met kaartlezen moet ik de kaart meedraaien.
Ik kan en wil vaak niet luisteren.
Toch praat ik niet veel.
Ik kan niet lachen om de Sopranos
en ook niet om desperate housewives.
Ik kan niet fileparkeren.
Als ik ja zeg bedoel ik niet misschien
Ik lieg niet en koop niet te veel schoenen.
Ik heb wel een herenfiets
maar weinig ruimtelijk inzicht.

Bonny schrijft

(een koelkastgedicht, dat wel)

prinses op perzik
slaap maar weg
neem morgen maar een koffie
of twee

Bonny leest

Nederland leest. Hartstikke mooi, want "van alle menselijke verworvenheden is het lezen de belangrijkste", om met Hella Haasse te spreken. Zij geeft toe dat het vuur en het wiel ook niet uit te vlakken zijn, maar toch zo van een geheel andere orde dan het lezen.
En met ons allen gaan we nu hetzelfde boek lezen. Gratis te verkrijgen bij de Openbare bibliotheek. Het boek heet Alstublieft! Dubbelspel. Althans dat dacht ik toen ik een exemplaar in handen had. Dat bleek echter een misvatting.
Krijg je een keer wat, zul je het weten ook.

Borstkanker

"Oktober is de maand van de borstkanker", hoor ik net op ontbijttv.
Daar schrik je toch wel even van. Wie bepaalt dat?
Ik had juist zo'n zin in oktober. Mooie bomen, mooie luchten, 's avonds lekker binnen zitten met een goed glas, precies waar ik aan toe ben.
Zul je zien dat er wordt aangebeld terwijl ik net lekker zit. Dat ik dan denk: hé leuk, gezelschap, misschien is het Coco wel, kunnen we samen zitten. Blijkt het een weldoener te zijn met een collectebus.
Ik had het prettiger gevonden als november borstkanker had gekregen en oktober, zeg, Rembrandt. Of filosofie.

Naar Amerika

Ooit, zeg over een jaar of wat, gaan we, Corry en ik en wie mee wil, naar Amerika. Minstens eens per maand spreken we dat af. In Amerika kun je een huis bouwen. Dat willen we misschien wel. En als het mislukt, dan bouwen we ergens anders in Amerika weer een huis.
We zeggen Amerika, maar we bedoelen Hopperland. Of Canada. We weten het nog niet precies; alles moet nog uitgewerkt worden.
Wat gaan we daar doen? Dat staat ook nog niet vast. Er is iets waar we hier niet aan toekomen, we hopen dat daar te gaan doen. Ons leven zal zin krijgen. We zullen ons goed voelen met ruime natuur alom.
Corry wordt misschien wel boswachter. Of filosoof.

Terug

De voordeur klemt nog steeds
Je hoopt toch op een wonder

De wasmachine draait, zucht
De buren zijn nu weg
Did I speak English?
Er is een nieuwe caissière

Fietsen, lang niet gedaan
Ik kan het nog
Heel goed zelfs
met mijn kont op het stuur
Ik ben een artiest
een stuntvrouw