Gedurende tientallen jaren vangen wij honden op die elders gedood zouden worden vanwege vermeende gedragsproblemen en/of fysieke aandoeningen die vanwege noodzaak tot behandelen, hoge kosten met zich meebrengen. In aantal loopt dat thans tegen de 4700 honden en niet één daarvan werd gedood vanwege gedragsproblemen. Maar dat wil overigens niet zeggen dat de opvang van mentaal zwaar beschadigde dieren en hun weg naar ‘herstel’ een geplaveid en op voorhand uitgestippeld pad betreft en dat zal het ook nooit worden. Met regelmaat zitten ook wij met de handen in het haar maar zijn we bereid om te luisteren naar wat de dieren ons vertellen, in het bijzonder betreffende hun speciale behoeftes en wijze van aanpak. Ons hondje Petra is een vaste bewoonster en verblijft inmiddels al een aantal jaren bij ons. Een voormalig meervoudig puppenmoedertje afkomstig uit een extreem dieronvriendelijke intensieve fokkerij. Het goede nieuws is dat die fokkerij al enige jaren geleden werd opgedoekt en Petra als restproduct aan ons werd afgestaan. Het was een werkelijk doodsbang hondje wat bevroor onder de minste of geringste aanraking van de mens. Ze staarde naar de muur, at uitsluitend ’s nachts, plaste en poepte daar waar ze verbleef en deed haar uiterste best om alle contact met ons te vermijden, in het bijzonder oogcontact. Ik liep over van liefde voor haar en zij vond mij vreselijk! Nu zijn wij in het rijke bezit van Mafkees, een clowneske Keeshond met een weer geheel eigen verhaal maar bijzonder genoeg wel heel open naar andere dieren en naar mensen. Evenals Petra moest ook Mafkees het gedurende de start van zijn leven zien te stellen zonder enig sociaal contact, interactie met de mens. In tegenstelling tot Petra besloot hij echter dat hij alles wat hij had gemist aan liefde en aandacht binnen een zo kort mogelijke tijd wilde inhalen en wel op een zeer indringende manier. Vanaf de bank televisie kijken geschiedt hier slechts met één oog want tegenover het andere oog heeft Mafkees zich vaak gepositioneerd omdat hij van mening is dat die aandacht vooral naar hem uit moet gaan. Onze katten en Mafkees bleken de trigger voor Petra om schoorvoetend haar zo zorgvuldig opgebouwde muurtje langzaam te doen neerhalen. Ik heb Mafkees een paar weken lang ‘het werk’ laten doen zonder al teveel inmenging mijnerzijds. Maar Mafkees is immers dol op mensen, knuffelen met Mafkees op een meter afstand van Petra. En niet direct maar uiteindelijk wekte het haar nieuwsgierigheid. De allermooiste hondenoogjes keken dan nog steeds terneergeslagen maar wel slinks opzij naar wat we deden. Op een dag had ze een korstje op haar borst, korstjes jeuken en hondjes kunnen daar zelf niet bij. Gezeten in haar hoekje deed ze daar echter een verwoede poging toe en liggend op de grond krabbelde ik voorzichtig aan dat korstje. Niet te lang, niet teveel de aandacht daarop vestigen en weer door. Vanaf die dag benaderde ik haar, gezeten op de grond, dagelijks terwijl zij in haar hoekje zat. Ik hield mijn hand losjes rond haar borst, kriebelde haar reusachtige oren en fluisterde lieve woordjes. Langzaamaan werd ik haar held, zij was al heel lang de mijne! Nu jaren later is Petra de gangmaker bij ‘onraad’, begrijpt zij zelfs mijn gebarentaal en loop ik over van trots voor dit dappere hondje. Ze is voor altijd beschadigd en zal nooit vanuit maatschappelijk oogpunt een ‘normaal’ hondje worden. Maar ze is intens gelukkig!
Weergaven: 233