CS2 to gra, w której twoim największym wrogiem nie jest drużyna przeciwna, ale twoje własne Wi-Fi, nieistniejący antycheat i koledzy z matchmakingu, którzy przysięgli cię sabotować. Już od pierwszego meczu wita cię grafika tak nowoczesna, że twój komputer składa wypowiedzenie z dwutygodniowym wyprzedzeniem, a potem eksploduje z godnością.

Gra oferuje niesamowitą fizykę granatów – teraz odbijają się jak piłka plażowa na weselu w Radomiu i zawsze wracają do ciebie, niezależnie od tego, gdzie je rzucisz. Smoke działa jak mgła na polskim festiwalu techno – jest wszędzie, ale i tak nic nie widać.

Anti-cheat? Oczywiście, że jest. Siedzi w kącie, popija kawę i krzyczy „czysto!” za każdym razem, gdy koleś z aimbotem strzela przez ściany i zgarnia ace’a w 15 sekund. Ale spokojnie, Valve go "obserwuje". Od 2014 roku.

Gracze? To śmietanka internetu. W jednej rundzie: filozof, który analizuje twoje ruchy jak Dostojewski, w drugiej – artysta, który maluje nożem po twoich plecach. A w trzeciej twój własny teammate odpala mikrofon, żeby ci wyjaśnić, że twoja matka była MVP w jego ostatnim meczu.

Matchmaking to prawdziwa loteria – grasz ze Szwedem, który myśli, że jesteś jego kuzynem, Rosjaninem, który streamuje w kosmosie, i Polakiem, który ma 12 lat i głos jak Skrillex po Red Bullu. Wszyscy wiedzą lepiej. Ty nie wiesz nic. MVP dostaje ten, kto pierwszy ragequitnie.

A mimo to… wracasz. Bo CS2 to nie gra. To styl życia. To uzależnienie gorsze niż TikTok i energy drinki razem wzięte. To nieustanna walka o to, żeby wyjść z Silvera i trafić coś, co nie jest przypadkowym gołębiem na Mirage.