Daar stond hij dan. Hij rees plotseling op uit een magisch gat in het podium. Slash, de onaantastbare, de man die gitaar speelt zoals sportvissers hun karper tonen, een beetje door de knieën, de vangst naar voren. De man die in zijn hoogtijdagen geen windmachine maar een helikopter had om zijn haar te laten wapperen. Vannacht speelde hij in de rust van de Superbowl, met megasterren Black Eyed Peas. Het was een groot spektakel, met honderden lichtgevende dansers die vooraan bij het podium hun handen omhoog wierpen. Als Daft Punk's Tron meets Top Of The Pops. Slash speelde Sweet Child 'O Mine en Velvet Revolver liedje Slither door elkaar, terwijl Fergie tegen zijn been aan schurkte.
Ik heb ooit oog in oog gestaan met Slash. Heel even maar. Het was het jaar dat zijn band Velvet Revolver op Lowlands speelde. Er lopen natuurlijk voortdurend bekende muzikanten op het backstageterrein, maar toen Slash gesignaleerd werd ontstond een ongekend soort opgewondenheid. Aan de lopende band wilden mensen met hem op de foto, wat ik toch altijd een beetje not done vind backstage. Slash leek dat niet te deren, sterker nog: hij nam rustig de tijd en deed geen enkele moeite om anoniem rond te lopen of haastig zijn kleedkamer op te zoeken.
Een uur later liep ik hem tegen het lijf, de meest iconische gitarist van zijn tijd. Ik ging pissen, hij was net klaar. Ik vond het mooi dat Slash ook gewoon pist als Slash. Iemand zei me laatst dat hij Brainpower tijdens TopNotch Extravaganza in de rij zag voor de wc's (de hokjes, niet de urinoirs), tussen de gewone bezoekers, en dat hij dat als een ultieme vernedering zag. Ik kon me daar wel iets bij voorstellen. Ook helden poepen, maar ze staan er niet voor in de rij. Maar Slash zag eruit als Slash. Ook op het toilet droeg hij zijn hoge hoed met trots en waardigheid. Zijn lange haar bedekte zijn gezicht, zijn ogen afgeschermd door een zonnebril, in zijn mondhoek een slap hangend peukje. Ik geloof dat het niet eens aan was.
Toen, op Lowlands, had hij een band. Tweederangs weliswaar, maar toch. Afgelopen jaar op Pinkpop had hij ook een band. Derderangs. Rustend op het verleden. Zijn verleden. En toen ik Slash vanmorgen bij de Black Eyed Peas zag, moest ik denken aan een bandwedstrijd waarvan ik jury was, een paar weken geleden. De vierde act van de avond was een jongen met een gitaar, die een artiestennaam had waarmee hij zo in Megadeth kon. Singer-songwriter, dacht ik, maar dat was niet zo. Hij was solo-gitarist. Zonder band.
Twee nummers mocht hij spelen. Het eerste was een ode aan een overleden vriendin, een trage solo, bibberend van de emotie. Een bizarre troef om uit te spelen in een bandwedstrijd, maar het was op een vreemde manier ontroerend, niet in de laatste plaats omdat zijn versterker allemaal geluiden maakte die er niet bij hoorden. Daarop volgde een hardrocknummer, met bas en drums uit zijn laptop. Dat klonk zo onwaarschijnlijk nergens naar dat ik bijna niet durfde te kijken. En die jongen speelde, alsof hij Slash was. Slash, die immers ook in zijn eentje stond te soleren voor die kerk in November Rain.
Ik vroeg me af hoe het kon dat deze jongen hier zo stond, als solo-gitarist zonder band. Zou niemand hem verteld hebben dat het geen goed idee was? Hadden zijn bandleden hem op het laatste moment in de steek gelaten en wilde hij zijn fans niet teleurstellen? Wat het verhaal achter deze jongen ook was, dit had geen enkele zin. Het voelde als een 100 meter loper die als enige niet door heeft dat er allang voor een valse start gefloten is. Aan die jongen moest ik denken toen ik Slash vanochtend zag. Hij speelde zijn gouden rifje in het football stadion, het ritje dat nooit zo goed zal klinken zonder Axl, en al zeker niet met Fergie. Hij dobbert al vijftien jaar radeloos rond, op zoek naar iemand die hem een rol kan geven. Maar gisteravond was hij duidelijk de solo-gitarist van de verkeerde band.
